Πρόκειται για μια πάθηση που ανακαλύφθηκε από τον Dr Dudley J. Morton το 1935 στην Αμερική, ο οποίος ασχολούνταν εκτενώς με τα προβλήματα του άκρου ποδός στο πανεπιστήμιο Columbia στη Νέα Υόρκη.
Εκδηλώνεται με πόνο ιδίως κατά την βάδιση, ο οποίος εντοπίζεται στην πελματιαία επιφάνεια του άκρου ποδός, συνηθέστερα ανάμεσα στο τρίτο και το τέταρτο δάχτυλο. Ο πόνος μπορεί να συνοδεύεται και από αίσθημα καύσου ή υπαισθησίας και συνήθως υποχωρεί με την ανάπαυση.
Η πάθηση αυτή εμφανίζεται συχνότερα στις γυναίκες ενώ η πλατυποδία, η χρήση τακουνιών και ο βλαισός μεγάλος δάκτυλος (κότσι) φαίνεται ότι επιδεινώνουν την κατάσταση αυτή.
Ουσιαστικά πρόκειται για μία διόγκωση ή υπερτροφία του πελματιαίου νεύρου, λίγο πριν αυτό διακλαδωθεί στον έσω και έξω κλάδο του. Στο σημείο αυτό το πελματιαίο νεύρο βρίσκεται σχετικά επιφανειακά και κοντά στο υποδόριο προς τα κάτω ενώ προς τα πάνω την οροφή του σχηματίζει ο εν τω βάθει εγκάρσιος μετατάρσιος σύνδεσμος, ο οποίος είναι πολύ ισχυρός και συγκρατεί τα μετατάρσια στη θέση τους. Έτσι, κατά την βάδιση το νεύρο πιέζεται από το υποδόριο προς τα πάνω και από τον εγκάρσιο σύνδεσμο προς τα κάτω, σε έναν έτσι κι αλλιώς περιορισμένο χώρο.
Η διάγνωση γίνεται από την κλινική εξέταση, κατά την οποία υπάρχει ευαισθησία στην ψηλάφηση της περιοχής. Η απλή ακτινογραφία γίνεται συνήθως για να αποκλείσει άλλες πιθανές καταστάσεις, που μπορεί συνήθως να αφορούν τα οστά ενώ η μαγνητική τομογραφία δίνει την οριστική διάγνωση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι πάντοτε απαραίτητη.
Η θεραπεία είναι κατά κανόνα συντηρητική και αφορά στην τροποποίηση της καθημερινής δραστηριότητας με χρήση μαλακών υποδημάτων, αποφυγή τακουνιών ή χρήση μαλακών πάτων. Συμπληρωματικά μπορεί να δοθεί αντιφλεγμονώδης αγωγή για μικρό χρονικό διάστημα. Η έγχυση κορτικοστεροειδών (κορτιζόνης) στην περιοχή προκειμένου να μειωθεί η φλεγμονή και να υποχωρήσουν τα συμπτώματα συχνά βοηθάει πολύ.
Σπανιότερα και όταν η πάθηση επιμένει ή υπάρχει αρκετά μεγάλη υπερτροφία του νεύρου, μπορεί να γίνει χειρουργική αποκατάσταση, κατά την οποία γίνεται διατομή του εγκάρσιου συνδέσμου και ταυτόχρονη αφαίρεση του νευρινώματος.
Προτιμάται συνήθως η ραχιαία προσπέλαση μιας και η πελματιαία αφήνει δύσμορφη και επώδυνη ουλή και ο ασθενής περπατάει με τη βοήθεια ενός ειδικού υποδήματος για περίπου ένα μήνα.
Η συζήτηση με τον εξειδικευμένο ορθοπαιδικό είναι απαραίτητη προκειμένου να γίνει ο καθορισμός της πάθησης και η σωστή αντιμετώπιση.
